قدم به قدم با علی عزیز مامان و بابا

علی (کلاس دوم) به من و باباش تو ماشین: وقتی می خواییم یه جا بریم اول دو دقیقه صبر کنید فک کنید و مشورت کنین کجا می خواییم بریم و چه کار می خواییم بکنیم بعد راه بیفتید!🤔 من باباش: 😊😍😘🤗😅   محمد باقر(چند شب پیش): بابا میخوایی ماشینت دزدی نشه؟ بابا: بله پسرم محمد باقر: پس بزارش تو پارکینگ من و باباش:😊😍😘🤗😅

با سلام. روز معلم فردا هست اما امروز تو مدرسه برای علی اینا امروز جشن میگیرن. بر خلاف سالهای گذشته امسال برای این موضوع خیلی راحت بودم و با همکاری اکثر مادران نفری 50 تومن گذاشتیم و نمایندگان کارت هدیه خریدن. یاد سالهای قبل می افتم کلی نفس راحت میکشم که چه ماجراهایی داشتیم بیشتر هزینه می کردم و علی هم گلایه مند تر که کادوی فلانی بزرگتر بود و گلش اینجوری بود و ... حالا برعکس امروز صبح رفتم تغذیه بزارم تو کیفش دیدم خودش یه نقاشی کشیده و تو پاکت گذاشته و با یه مشت شکلات گذاشته تو پلاستیک ببره برای خانم معلمش😍 بدون اینکه من نقشی داشته باشم...خدایی مدارس دولتی بچه ها رو کم توقع تر و عاقل تر بار میارن...

سلام و صد سلام. سال نو مبارک خدایا در نو کردن افکار و رفتار کهنه و غلطمان در این سال جدید یاریمان کن! آمین! به لطف خدا سفر فشرده ای با همراهی آغا اینا، دایی ریزه و عمو اینا و پسر عمه به سیستان داشتیم. سفری که در دقیقه 90 برنامه ریزی که نه تصمیم گیری شد. هم مقصد آن و هم همراهان... یعنی هر سه خانواده و سرباز محترم دقیقه نود به ما ملحق شدن و مقصد هم از زاهدان به چابهار تغییر کرد. هرچند در چابهار این مقصد به تصویب رسید! ادامه داستان در برنامه بعد...  

امروز آخرین روز کاریمون تو سال 97 است.البته الان دیگه باید بگم آخرین ساعت کاری. خیلی جریانات خوش و ناخوش و به نظر ناخوش تو این سال افتاد که فرصت یا حوصله نوشتن نداشتم! اما گفتم از این دقایق آخر استفاده کنم! من عاشق خونه تکونی و شلوغ پلوغی اسفند ماهم واسه همین با وجودی که دوماه اخیر شدیدا درگیر درمان کتف و گردن و کمرم و همچنین هفت خان ملال آور عصب کشی دندون و جراحی دندون، بودم اما نمی تونستم از خونه تکونی دست بردارم. این ماه بابایی هم به شددددت درگیر کار بود و در کنارش درد شدید کمرش و سردردش که این چند روز هم سرماخوردگی بهش اضافه شد. ناگفته نماند گهگاهی غرهای من(سر غیبتش و کمک نکردنش و اولویت بندی ناصحیحش در کنار فشارهای جسمی ام) رو هم ...

بابا به مدت سه هفته رفته سفر و ما سه تایی این مدت رفتیم ولفجر.واسه اینکه تنها نباشیم و بچه ها هم تو آپارتمان اذیت می شدن. خلاصه اوضاعی داریم. هفته اول که می شه هفته آخر ماه رمضان و واقعا سخت بود تو این گرما با دوتا بچه هی بری ولفجر هی برگردی. هفته دوم تصمیم گرفتم بیشتر بیام خونه خودمون و دوشب خونه خودمون بودم. شب اول که غروب رسیدیم خونه و فرداش سر کار بودم شب دوم علی مریض احوال بود و نصف شب بدجوری بالا آورد. اونم تو خواب.. خلاصه فرداش کلا مشغول جمع و جور کردن بودم و شستن و تمیز کردن. عصرش هم دممون رو گذاشتیم رو کولمون برگشتیم خونه بابا...مریضی و بی حالی علی یک طرف و فاینال زبان خودم یک طرف ... رفت و آمد و داداشی و توقعات عمه پری و بقیه...

طبق عادت این دوسال اخیر اول امسال هم دوست دارم یه برنامه بزارم . 1- تلاش کنم بر ترسهایم غلبه کنم. و از ترس از آب شروع کنم. دوست دارم شناگر ماهری بشم نه برای قهرمانی بلکه برای سلامتی خودم. 2- بیشتر هوای خودم رو داشته باشم. و به سلامتی، خواب، تفریح خودم بیشتر اهمیت بدم. 3- بیشتر کتاب بخونم. 4- در مورد وسایل شخصی ام منظم تر باشم. 5- در امورات منزل منظم تر و بیشتر از قبل کمک بگیرم. و سعی کنم همیشه خونم نظم و تمیزی نسبی داشته باشه...نه اینکه از صفر به یک و از یک به صفر برسه. 6- با بچه ها و باباشون مهربونتر باشم. 7- کارهای اداره رو سر وقت و تمیز انجام بدم.

سال 96 با تمام سختی ها، خوشی ها، خنده ها، گریه ها، مشغله ها و در یک کلام روند سینوسی همیشگی زندگی تمام شد. شب تحویل سال96 و شروع سال 97 رو با 35 نفر مهمون در آپارتمان بزرگتر از خانه های وبلایی مان شروع کردیم و این را زیر نظر الطاف الهی مایه خیر و برکت برای زندگی مون می دونم. شب بعد نیز مانند شب قبل عروسی دعوت بودیم. خدا رو شکر که بخت دو زوج دیگر باز شد. انشالله زندگی خوبی در کنار هم داشته باشند. روز دوم فروردین بعد از اینکه دین خود را ادا کرده بودیم و در مراسم های عروسی شرکت کرده بودیم و مهمان نیز دعوت کرده بودیم، با فراغ بال به سمت چابهار راه افتادیم. القصه بعد از سه روز به چابهار رسیدیم. به به چه هوایی چه شهری!!! خاله ریزه ه...