قدم به قدم با علی عزیز مامان و بابا

با کمی تاخیر 18 ماهگی ات رو تبریک می گم عزیز دلم... فک نکنی یادم رفته بودا نه خیر!!! اینقدر سرم شلوغه که نمی رسم بیام اینجا... هنوز واکسنت رو نزدیم... می گن واکسن سختیه!!! تب و لرز داره و اسهال... امیدوارم خیلی اذیت نشی... فعلا که سرما خوردی و بهتر که شدی با کمی تاخیر برات می زنیم. بابایی باید بره برازجان مدرکش رو بگیره ببینیم می تونه یه کارایی بکنه!!! مسگرها یه وعده هایی داده...که کارش بهتر بشه... از کارهایی که جدیدا یاد گرفتی بگم: دقیقا تو 18 ماهگی یاد گرفتی لیوان آب رو خودت دستت بگیری و آب بخوری. یه چند باری زیادی لیوانو بردی بالا و یه قلوپ رفت تو دهنت قیه اش ریخت رو یقه ات... هم ترسیدی و هم هیجان زده شدی.الان خوب می خوری گلم. دیگه ...

سلام گلکم، شیطونکم، وروجکم، پسر گلم، قند عسلم، تاج سرم، عزیز دلم... بالاخره مامای اومد به وبلاگت سر بزنه... بابایی که هنوز وبلاگت رو ندیده... می دونم که خیلی خوشش می یاد. تو این سه ماه اتفاقات زیادی افتاده. خاله صدی عروس شد (همگی بگین ماشالله)، خاله طاهی ارشد قبول شد و دایی مهدی برخلاف پیش بینی اطرافیان کنکور سه جا قبول شد (بازم همگی بگین ماشالله) و فعلا همشهری هستیم.از همه مهمتر دایی آچار فرانسه رفته خواستگاری (هزار ماشالله). ان شالله هرچی خیره براش پیش بیاد. ما که خیییییلی دوستش داریم و براش دعا می کنیم. تو هم به اون قلب مهربون و دستای  کوچولوت براش دعا کن عزیزم.... خونه تهران رو با تمام خاطرات خوب و بد و انتظار و دلتنگی و سخت...

پریشب برای اولین بار تو بیداری و هوشیاری ناخونت رو گرفتم. تو اتاق داشتم ناخونای خودمو می گرفتم که طبق معمول هر جا می رم دنبالم می یایی اومدی و با اااه ااه یعنی ناخن گیرو بده به من اومدی سمتم و من هم دستت رو گرفتم با تیک تیک و چیک چیک کردن ناخوناتو گرفتم. یکی دوماه ماه پیش هم با بابایی همین کارو کردی و چه قشنگ بابایی ناخوناتو گرفت. اما اون موقع هنوز اصرار نمی کردی ناخن گیرو بگیری!!! همش هم دوست داری پاهاتو بکوبی زمین و دور خودت بچرخی.آخرش هم سرگیجه می گیری و وقتی میاستی تلو تلو می خوری...اما همچنان ادامه می دی!!!

آخر شبا تو انرژی دیگه ای می گیری... (شام هم که خوب نمی خوری این انرژی از کجا می یاد ووروجک؟) تا ما بخواییم رختخواب ها رو بندازیم چون یکم ارتفاعش کم می شه یه ذوقی می کنی و جیغی می کشی و می پری رو رختخوابا (اگه هم قدت نرسه یه گریه با نازی می کنی که من چند بار از ترس دویدم ترفت فک کردم طوری ات شده، و ازمون می خوایی کمکت کنیم بری بالا) بعد هم قضیه روشن خاموش کردن مکرر مهتابی و ریختن وسایل روی دراور و کشوی اول و وسایل گم شده ما که هنوز نمی دونم کجا چپوندم از دست تو در امان باشن! چند بار هم تو این بالا رفتم سرت به دیوار خورده و دو دستی پشت سرت رو یکم مالیدی و بدون گریه ادامه دادی... من هم خندم می گیره از این کارت هم ناراحت می شم به بابایی م...

عزیز دلم جدیدا یاد گرفتی بابا و دد و ماما و م م رو خیلی قشنگ می گی... (البته اگه نخوایی بگی هر کاری هم بکنیم نمی گی) دیگه آنا و آغا و عمه ها و عموها رو خوب می شناسی...همیشه از سونیا فرار می کنی چون اون دوست داره تو رو بغل کنه و زورش نمی رسه و تو اذیت می شی و بدت می یاد... خیلی دوستت داره هر موقع هم سوک سوک می گیره و اسباب بازی پسرونه توش در می یاد می دن به تو... عاشق پارک و کوچه و خیابونی... به سختی می شه تو خیابون کنترلت کرد... بی کله می دویی... خواب شبت خیلی بهتر شده... البته دوبار که رو شاخشه...دوست دارم از شیر شب بگیرمت اما می دونم که حالا حالاها نمی شه چون در طول روز اغلب با شیر می خوابونندت... کلاس رانندگی ام هم ماجرایی شد...

...

انگار همین دیروز بود که هی می رفتم نی نی سایت قسمت حاملگی هفته به هفته و نگاه می کردم ببینم تاتی نباتی الان چه شکلی شده تو شکم مامانش. بعد از حاملگی خودم هم تو رو دنبال می کردم اونجا. حتی بعضی وقتها هفته ای چند بار می رفتم و انتظار می کشیدم ماه آخر بشه و تو کامل شده باشی... بعد از به دنیا اومدن تاتی  برای اون سال اول رو دنبال می کردم و تو رو تو هفته به هفته... و انتظار می کشیدم به دنیا بیایی و بپری تو بغلم.بعد از تولدت هم هر موقع وقت می کردم بخش سال اول رو برای تو دنبال می کردم تا چیزایی که یادگرفتی رو با اون مقایسه کنم. امروز رفتم بعد چند ماه دوباره یه سر بزنم و یه مقایسه ای بکنم اما دیدم تا سال اول بیشتر ننوشته و تو عزیز دلم...

امروز سومین سالگرد ازدواجمون هست. خیلی خوشحالم که خدای مهربون از دومین سالگرد ازدواجمون یه فرشته کوچولو و نازنین بهمون بخشیده. به قول بابایی واقعا خدا این فرشته رو از روی رحمت بی نهایت به ما داده وگرنه ما هیچ کار خوبی نکردیم که این جایزمون باشه... خدایا شکرت! آآآآ فشارش رفته بالا و الان تو بیمارستان بستریه. بابایی شدیدا درگیر کارش و بیمارستان و ... است. د.ست داشتیم بیرم آتلیه یه عکس خانوادگی بگیریم اما نمی دونم بابایی سرش خلوت می شه البته مهمتر از اون اینکه از نگرانیش کم می شه... من هم خیلی نگران دایی هستم... خدا به خیر کنه... براش دعا کن عزیزم... خدا به قلب مهربون و کوچولوت جواب می ده... من ایمان دارم...

عزیزم آخر هفته گذشته بد جوری تب کردی... مامان اینا + خاله پری اینا هم اومده بودن سالگرد بهمن بیگی و شب خونه مون بودن... تو اونقدر تبت زیاد بود که من نبردمت مراسم در حالی پارسال که هنوز چله ات تموم نشده بود رفتی مراسم خاکسپاریش (خدا بیامرزش که ووواقعا به مردم خدمت کرد) شب هم یک بند گریه می کردی که آخرش آقاجون موفق شد تو رو آروم کنه و بخوابونه... بالاخره دیروز عصر بابایی وقت کرد و بردیمت پیش فوق تخصص اطفال... البته تو خیلی بهتر شده بودی... وارد درمونگاه که شدیم تو شدی یه بچه دیگه... شلوغ و شیطون و پر تحرک که همش مثل ماهی از تو بغلمون لیز می خوردی و می خواستی به همه چی دست بزنی... یه آزمایش مدفوع هم برات نوشته که من نمی دونم چطوری ازت نم...

عزیزم امروز یک سال و یک ماهه که زندگی ما رو روشن کردی. قربونت برم مامانی که هزار ماشالله چه زود بزرگ شدی...انگار همین دیروز بود که به خاله پری می گفتم کی می شه علی مثل تاتی نباتی راه بره... و تو چه قشنگ و چه مصمم سعی می کنی بدویی... دیروز بس که دنبالت دویده بودم شب پا درد گرفته بودم. آخه دوست داشتی دنبالت کنم و تو بدویی و جیغ بزنی, من هم دلم نمی یومد تنهات بزارم دنبالت می کردم تا بازی کنیم البته یواش یواش که هول نشی و بخوری زمین...راه رفتنت خوب شده حالا موقع دویدن کامل تعادل نداری... اینقدر هم ذوق می کنی وقتی می دوی انگار یه قله فتح کردی... با اون جیغای بلندت عزیزم... بابایی هم که از سر کار بر می گردی آنچنان ذوقی می کنی که آدم دلش غش می ره. ...